Peter sloterdijk wikipedia deutsch
De Messi van de Duitse filosofie
Vorige week verscheen een biografie ter gelegenheid van diens 85ste verjaardag en alle media namen de gelegenheid te baat de diepgrondige denker lof toe te zwaaien.
Habermas zelf noemt zijn leven ‘onheroïsch’, zeg maar gerust: saai, reden waarom biograaf Stefan Müller-Doohm zich vooral op het werk van de wijsgeer heeft gestort. Op zijn filosofische werk, culminerend in de twee dikke delen van de Theorie des kommunikativen Handelns, zowel als op zijn polemische werk, bijeengebracht in twaalf delen Kleine politische Schriften.
In de lofreden wordt vooral Habermas’ onvermoeibare bemoeienis met het publieke debat geprezen. Daar begon hij al mee toen hij een jarige student was. In schreef hij in de Frankfurter Allgemeine Zeitung een ziedend stuk over Duitslands beroemdste filosoof van dat moment, Martin Heidegger, naar aanleiding van de kritiekloze herdruk van diens colleges uit de nazitijd.
In zijn polemische stukken gaat het Habermas er steeds om Duitsland weg te leiden van het nazistische verleden in de richting van een democratische toekomst. Hij was zo allergisch voor antidemocratische tendensen dat hij zelfs de protestbeweging in de jaren zestig, waarmee hij veelal sympathiseerde, ‘links fascisme’ verweet toen die zich tolerant teg
Boeken
Hugo Bousset
Een ballet van werveling en chaos
Over Paul Verhaeghen en Peter Sloterdijk
Ik heb in de zomermaanden zowel de pagina's tellende tweede roman van Paul Verhaeghen (), Omega minor (), gelezen als meer dan bladzijden filosofische essays en dialogen van Peter Sloterdijk, in drie talen. Toeval bestaat niet.
Heeft Verhaeghen het over ‘een ballet van werveling en chaos’, dan spreekt Sloterdijk over zijn ‘gezongen theorie’. Bij beiden vind je de grootse ambitie om vanuit de vorige eeuw te onderzoeken wat ons nog te wachten staat, en hoe we kunnen overleven. Een cognitief psycholoog en een filosoof aan het werk, beiden schrijver, de eerste van zogenaamde fictie, de tweede van zogenaamde non-fictie. Bij allebei heb ik het gevoel dat ze weten waar ze het over hebben, nergens de hogere cafépraat van bijvoorbeeld De ontdekking van de hemel en De compositie van de wereld van Harry Mulisch.
Schuim
Het thema van de adembenemende trilogie Sferen van Sloterdijk, met de drie fases ‘Bellen’, ‘Globes’ en ‘Schuim’, wordt door de auteur in één zin aangegeven: ‘het uittreden van de levenden uit de reële en virtuele moederschoot in de dichte kosmossen van de r
ONDER ACROBATEN EN THEOLOGEN
Over Peter Sloterdijks Je moet je leven veranderen
Een acrobatische ethiek. Daarvoor pleit de Duitse filosoof Peter Sloterdijk in zijn laatste boek. Daarin krijgen acrobaten, atleten en virtuozen ereplaatsen. Sloterdijk voegt zich bij hen. De figuren en denkbewegingen zijn soepel, krachtig, elegant en origineel. En aan het slot krijgt het spektakel dat het boek bij tijd en wijle is opeens een geweldige spanning, als hij na een ‘Terugblik’ op het hele betoog, een ‘Vooruitblik’ laat volgen met als titel ‘De absolute imperatief’. Evenwichtskunst, hoog in de nok van de tent, zonder vangnet. Daar krijgt het boek opeens een nieuwe, onverwachtse urgentie.
Je moet …
Voor de lezer daar aankomt, is er al veel gebeurd. In verschillende toonaarden heeft hij Sloterdijk op zich horen inpraten, langdurig, en onderbroken door geestige terzijdes en scherpe observaties. Maar de centrale boodschap is duidelijk. Er is een gebiedende stem vernomen in de slotregel van Rilke’s gedicht over ‘De archaïsche torso van Apollo’: je moet je leven veranderen (Duits: ‘Du musst’, niet ‘Du sollst’!). Daaraan is de titel ontleend en pas aan het eind komt Sloterdijk op dit ‘moeten’ terug. Het grootste deel van het boek gaat over het ‘kunnen’: je kunt je leven
Van cynisme naar nihilisme
Civis Mundi Digitaal #31
door Hans Feddema
Ruim twee decennia geleden wijdde de bekende filosoof Peter Sloterdijk een kritische studie aan cynisme als eigentijds fenomeen, nu ook actueel in verband met de nieuwe biografie van W.F. Hermans, de man van ‘Ik heb altijd gelijk’, die ooit de ‘ongekroonde koning van het cynisme’ heette, ook wel de ‘homo cynicus’ of ‘teleurgestelde idealist’ bij uitstek, met ander woorden, dat cynici vaak gemangelde idealisten zijn. Die perceptie zou wel die van Peter Sloterdijk kunnen zijn, van wie ik eerder stelde dat hij cynisme ziet als een ‘teveel aan kennis’, of wel als een ‘teneer geslagen visie’ en ‘gebrek aan vertrouwen’.
Cynisme begon overigens als school in het oude Griekenland. Heel anders dan nu was dat toen een levenswijze, een soort anti-moralisme en een zich bewust willen zijn van de eigen lichamelijkheid. Reden dat van Diogenes, de oudste cynicus wellicht, het gerucht gaat dat hij uit protest tegen het loochenen van de sexuele drift door platonisten en stoïcijnen eens in het openbaar zou hebben gemasturbeerd. Is dit antieke cynisme anti-moralistisch/preuts anarchisme? Het postmoderne cynisme is in elk geval h
_Soortgelijke boeken
24 mei Eenling zijn
Rüdiger Safranski (°) is een Duits filosoof, historicus en auteur. Hij studeerde filosofie, germanistiek, geschiedenis en kunstgeschiedenis. In promoveerde hij in Berlijn op een studie naar de ontwikkeling van de arbeidersliteratuur in de Bondsrepubliek. Hij specialiseerde zich in het schrijven van biografieën. Bekend zijn de werken over Heidegger, Schiller, Schopenhauer, Goethe en Nietzsche. Verder schreef hij essays over de Duitse romantiek en de globalisering. Samen met de filosoof Peter Sloterdijk was hij presentator van het TV-programma “Das Philosophische Quartett” en sinds is hij onbezoldigd hoogleraar aan de Vrije Universiteit Berlijn.
In “Eenling zijn” onderzoekt Safranski hoe de mens omgaat met het alleen-zijn. Hij vertrekt bij de tegenstelling tussen het individu en de maatschappij. In het eenling zijn ziet hij de zelfverwezenlijking van het individu met de politieke, maatschappelijke en economische bevrijding als doel. Intussen evolueerde het hedendaagse individu naar een zelfenscenering door middel van maximale consumptie. Sommigen zoeken aansluiting bij de groep, anderen hebben de ambitie om de eigenheid te vrijwaren. Tussen die twee polen van eenling en gemeenschap zoekt Safranski de grote voorbeelden in