Minke douwesz biografie
De beste boeken van het jaar
De hamvraag
Hoe kleiner iemands vergrijp is, hoe erger ik geneigd ben het te vinden. Dat iemand in de trein voor je uit loopt en de deur in je gezicht laat vallen, of dat je een dienstdoende figuur begroet en dat diegene niets terug zegt. Kleine tekenen van hondsheid. Het is vast een achterhaald idee van uitzonderlijkheid, maar van iconen als Anthony Kiedis, Woody Allen, verwacht ik geloof ik niet echt dat het ‘leuke’ mannen zijn. Hun werk stemt me vergevingsgezind. Maar ik twijfel soms ook een beetje over mijn neiging tot vergoelijking. De essays van Claire Dederer in Monsters: Dilemma’s van een fan las ik daarom graag; ze zijn prikkelend en een beetje slordig. Niet zo dichtgemetseld of überintelligent als Zadie Smith ze zou schrijven, of Rachel Cusk, maar daardoor juist wel tot introspectie stemmend. Ze stelt grappige vragen, zoals: als iemand heel leuk is, wordt dan wat hij maakt ook leuker? En de hamvraag: wat moeten we met de kunst van monsterlijke mannen? Moeten we ons ooit ervaren plezier of genot zomaar laten ontnemen?
Van de Nederlandse fictie die ik dit jaar las, is Het laatste voorjaar van Minke Douwesz me het meest dierbaar. Een roman zoals alleen Douwesz die schrijft, realistisch en terloops, gedetailleerd en breed uitwaai
Van Coetzee tot Ernaux’ jonge geliefde: een boekenvoorjaar om je op te verheugen
‘Die is toch dood?”, reageerde een vriendin verrast, toen ik haar vertelde dat ik me verheugde op de nieuwe roman van Minke Douwesz. Een online rond zwervend fake in memoriam laat zich lastig wegpoetsen, bleek weer eens. Al eerder ging het in deze rubriek over Minke Douwesz van wie sinds haar succesvolle scheidingsroman Weg niets meer werd vernomen. Lezers lieten toen weten dat er vast ook niks meer zou verschijnen van Douwesz die tenslotte in verongelukt was. De verwarring was gezaaid door een in memoriam dat Douwesz zelf schreef voor literair tijdschrift Tirade en dat blijkbaar, hoewel verzonnen, erg overtuigend was. Maar ze leeft dus nog, echt, en half februari verschijnt haar nieuwe roman bij Van Oorschot: Het laatste voorjaar. Over een jarige lerares Duits die haar baan opzegt en op de fiets stapt op weg naar de Krim, in de voetsporen van haar held Tsjechov, ondertussen reflecterend op wat haar tot deze stap deed besluiten. Ik kan niet wachten.
Een tuinderscollectief en een medium in Londen
En er is nog meer moois op komst. Ik geef vast wat tips. Ook in februari een nieuwe roman van Booker Prize-winnaar Eleanor Catton, Het woud van Birnam, over een guerrillatuinderscollectief in Au
Minke Douwesz: ‘Ik hoop niet dat literatuur vooral iets van vrouwen wordt’
Minke Douwesz is terug. Deze week verscheen haar nieuwe roman: Het laatste voorjaar. Misschien dat u nu denkt: Minke Douwesz? In de jaren nul verwierf deze Nederlandse auteur een enthousiast lezerspubliek met twee gedetailleerde, dikke romans. Precies hyperrealisme van het type Han Voskuil en Frida Vogels, net als zij uitgegeven door Van Oorschot. In verscheen Strikt, een nauwgezette rapportage van een jaar uit het leven van psychiater Idske Wolters die een hartstochtelijke liefde opvat voor de heteroseksuele celliste Judith, een liefde die meer dan bladzijden nodig heeft om van de grond te komen. In verscheen Douwesz’ tweede roman: het vechtscheidingsepos Weg. Gynaecoloog Edith wil scheiden van dierenactivist Norma, maar Norma weigert te vertrekken. Ze laat zich niet ‘als een vuilniszak aan de kant van de weg zetten’. Werd Strikt nog wat ambivalent ontvangen, Weg kreeg enthousiaste recensies, werd bekroond met de Anna Bijns- en de Opzij Literatuurprijs, maar daarna verdween de auteur uit beeld.
Het bleef zo lang stil rond Minke Douwesz, dat sommige lezers dachten dat een in in Tirade gepubliceerd fictief in memoriam over haar echt was. Dat de schrijver was verongelukt op een winterse nach
Willem Wilmink op de sofa. De biografie in psychoanalyse
De literaire stichting Perdu organiseert in samenwerking met de stichting Breukvlakken &#; die als doel heeft het freudiaanse gedachtegoed levend te houden &#; een serie avonden waarin biografieën aanleiding zijn om te psychologiseren. In eerdere afleveringen is in het kleine theater aan de Kloveniersburgwal gesproken over Gisèle van Waterschoot van der Gracht en Andreas Burnier. Op 31 maart is de beurt aan Fritzi Harmsen van Beek.
Dinsdagavond 11 februari praten biograaf Elsbeth Etty en psychiater Greet Kuipers in de zaal van Perdu aan de Kloveniersburgwal in Amsterdam over schrijver, dichter en zanger Willem Wilmink. De avond wordt geleid door biograaf (van onder anderen Fritzi Harmsen van Beek), neerlandica en literatuurwetenschapper Maaike Meijer. Ondanks de afwezigheid van psychiater Greet Kuipers, de storm zorgt nog steeds voor problemen op het spoor, gaat de avond voortvarend van start.
We kijken eerst naar tv-beelden van een interview, een jaar voordat Wilmink overleed. Hij praat over zijn gedicht Een foto, over de razzia op het Jonas Daniel Meijerplein. Over het antisemitisme vlak na de oorlog dat hij verklaart door te stellen dat de mens ‘degenen haat bij wie hij in schuld staat’.
Maar hij vertelt ook
21 vragen aan Minke Douwesz
Wat was het leukste tijdens het schrijven van dit boek?
‘Doordat ik maar één dag per week schrijf komt het verhaal traag tot stand, een soort geobstipeerde stoelgang. Maar toen ik de eerste versie af had, bleek het toch wel een geheel te vormen. Ik heb me erg laten inspireren door Andreas Burnier. In haar boeken trekt ze ongebreideld van leer tegen wat niet deugt in de samenleving. Mijn hoofdpersonage, Ese, doet dat ook. Ze maakt zich zorgen over het klimaat, de staat van de natuur, haar werk als lerares dat alsmaar bedrijfsmatiger wordt. Daar windt ze zich over op. In mijn vorige boeken deed ik dat minder, ik wilde toch op een bepaalde manier “redelijk” blijven. Daar heb ik me nu weinig van aangetrokken.’
Die woede over de staat van de wereld maakt haar ook irritant, volgens sommige recensenten. Iemand noemde haar het prototype ‘Goede Mens’. Wat vindt u daarvan?
‘Ja, dat kun je vinden. Dat ze het anders wil wordt dan opgevat alsof ze het beter weet. Ik zou graag willen vragen: wat ergert je nou zo? Het klopt dat ze veel kritiek heeft op de samenleving, maar vrouwen krijgen vaak genoeg te horen dat ze het minder goed weten. Daar is mijn hoofdpersoon wel klaar mee. Het is leuk om dat als oudere vrouw een keertje hardop te zeggen, maar dat