Heinrich heine paris

Aan mijn moeder

1.

Ik ben gewend mijn hoofd flink hoog te dragen,
Mijn wil is star en wordt niet snel gebogen,
Al keek de koning zélf me in de ogen,
Ik zou een wederblik wel durven wagen.

Maar lieve moeder, dit wil ik jou vragen:
Wat ook mijn trots en overmoed vermogen,
Bij jou wordt moed deemoedig mededogen,
En voel &#;k een zoet en zalig welbehagen.

Is het jouw geest, die zacht mij heeft bedwongen,
Jouw scherpe geest die alles heeft doordrongen,
En stralend naar de sterren heeft gedongen?

Heb ik soms spijt van al wat jou niet zinde,
Waarin jouw zuiver hart zich niet kon vinden,
Jouw moederhart, dat mij zozeer beminde?

2.

In jonge waan heb ik jou ooit verlaten,
Ik wilde reizen gaan door alle landen,
De liefde zoeken tot aan verre stranden,
De liefde leven in haar vele staten.

Ik zocht de liefde in stegen en in straten,
En bedelde met uitgestrekte handen
Voor elke deur om kleine liefdespanden,
Totdat men mij bespotte en ging haten.

En altijd zocht ik nog naar liefde ergens,
Naar liefde, maar de liefde vond ik nergens.
Als man kwam ik weer thuis, een diep gegriefde.

Maar daar ben jij me aan mijn borst gevlogen,
En wat ik schemeren zag in jouw ogen,
Dat was de zoete, langgezochte liefde.


In zachte, weemoedsvolle avondstonden

In zachte, weemoedsvolle avondstonde