Eva green child
Filmografie Eva Green
Les Trois Mousquetaires- Milady
Actie, Historische film, Avontuur Regie:Martin BourboulonMet:François Civil, Vincent Cassel, Romain Duris,...Les Trois Mousquetaires- D'Artagnan
Actie, Historische film, Avontuur Regie:Martin BourboulonMet:François Civil, Vincent Cassel, Romain Duris,...Proxima
Actie, Drama Regie:Alice WinocourMet:Eva Green, Matt Dillon, Sandra HüllerSarah (Eva Green) is een Franse astronaute en gescheiden moeder die in volle voorbereiding is van een verblijf in het International Space Station dat een jaar zal duren. Terwijl ze als enige vrouw in een omgeving vol mannen loodzware fysieke en mentale training ondergaat, worstelt ze ook met het... Verder lezen...Dumbo
Familie, Fantasy, Animatie Film Regie:Tim BurtonMet:Michael Keaton, Eva Green, Colin FarrellHolt Farrier was ooit een succesvolle circusartiest tot hij naar het front trok ten tijde van de oorlog en als een veranderd man terugkeerde. Hij wordt ingehuurd door circuseigenaar Max Medici om voor de pasgeboren olifant Dumbo te zorgen, die over enorme oren beschikt en hierdoor het mikpunt van... Verder lezen...D'Après une Histoire Vraie
Thriller Regie:Roman PolanskiMet:Eva Green, Emmanuelle Seigner, Vincent Perez'BaseBiografie
Eva Gaëlle Green, born July 6th 1980, is a French actress and model. She started her career in theatre before making her film debut in 2003 in Bernardo Bertolucci's controversial The Dreamers. She achieved international recognition when she appeared in Ridley Scott's Kingdom of Heaven, and portrayed Vesper Lynd in the James Bond film Casino Royale. In 2006, Green was awarded the BAFTA Rising Star Award.
Eva Gaëlle Green, born July 6th 1980, is a French actress and model. She started her career in theatre before making her film debut in 2003 in Bernardo Bertolucci's controversial The Dreamers. She achieved international recognition when she appeared in Ridley Scott's Kingdom of Heaven, and portrayed Vesper Lynd in the James Bond film Casino Royale. In 2006, Green was awarded the BAFTA Rising Star Award.
Acteren
Productie
|
Eva Green
Lengte, Gewicht, Lichaamsparameters, Leeftijd
Èva Gaëlle Green (Parijs, 6 juli 1980) is een Franse actrice. Ze speelde Bondgirl Vesper Lynd in Casino Royale (2006), waarvoor ze een Empire Award won en werd genomineerd voor een Saturn Award. Green spreekt Frans en Engels.
Green werd geboren in Parijs, als dochter van een Franse moeder en een Zweedse vader. Ze groeide op in het 17e arrondissement van Parijs. Ze is de dochter van actrice Marlène Jobert. Haar vader, Walter Green, is een tandarts, die ook al een keer verscheen in een film, namelijk Au hasard Balthazar uit 1966. Eva Green heeft een tweelingzus, Joy. Green volgde drie jaar een acteeropleiding in Parijs, waarna ze tien weken een cursus volgde op de Webber Douglas Academy of Dramatic Art in Londen.
In 2001 startte Green haar professionele acteercarrière door in diverse Franse toneelstukken te spelen. Haar eerste toneeloptreden was in het toneelstuk Jalousie En Trois Fax, waarin ze de rol van Iris voor haar rekening nam. De manier waarop ze die rol vertolkte werd gewaardeerd en ze werd genomineerd voor Les Molières (in de categorie Révélation Théâtrale Féminine), een belangrijke Franse toneelprijs. In 2002 speelde ze haar tweede rol in een toneelstuk, genaamd Turcaret.
Lichaamsparameters
Lengte en Proxima (2019)
Een moeder-dochter drama dat zich afspeelt tegen de achtergrond van een op stapel staande ruimtereis waar de moeder voor wordt klaar gestoomd. Moeder Eva Green lijkt er klaar voor. Dochter Stella niet.
Het verhaal ontwikkelt zich in een gezapig tempo. Te gezapig om er van in hogere sferen te geraken. Op zich is de tweestrijd van Eva Green best interessant. Het moederschap uitoefenen en tegelijkertijd carrière maken, is sowieso al moeilijk. Het wordt ondoenlijk als je wekenlang wordt opgesloten in een trainingskamp en vervolgens een jaar lang in een ruimtestation moet verblijven. Veel gelegenheid dus voor spannend psychologisch grensonderzoek en dramatiek.
Hoewel de film spannende aanzetjes heeft, bereikt de film halverwege het punt waarop het verhaal weinig ontwikkeling meer doormaakt. De thematiek is duidelijk. De relatie moeder-dochter is duidelijk. De inkijk in de harde astronautentraining is duidelijk. Vanaf halverwege de film volgen enkel nog scènes die het drama nogmaals bevestigen en scènes die nogmaals de nadruk leggen op de keiharde training. Er volgen geen nieuwe inzichten en plotlijntjes meer.
Eva Green en haar filmdochter spelen heel behoorlijk. Beide geven goed gestalte aan hun personages. Heel degelijk en heel kundig. In
The Dreamers (2003)
Hedendaags, maar toch klassiek
In 'The Dreamers' geeft grootmeester Bertolluci een treffend en tegelijk sensueel tijdsbeeld van de strijd naar vrijheid en persoonlijke ontwikkeling.
Bertolluci leidt ons met een speelse camera door de kleine straatjes van Parijs en een rijk gedetailleerd appartement. Al dit schoons badend in een prachtig kleurenpalet en een haast dromerige sfeer, maakt van 'The Dreamers' een visueel meesterwerkje.
Het eerste uur geniet volop de voorkeur, omdat Bertolluci daar zijn thematiek en personages naadloos in elkaar doet overvloeien.
Bovendien maakt Bertolluci, op simpele doch efficiënte wijze, van zijn prent een ode aan de cinema. Fragmenten, visuele en tekstuele verwijzingen; het maakt allemaal deel uit van een opzet die nergens gekunsteld of willekeurig aanvoelt.
In het tweede gedeelte verliest de regisseur echter zijn grip op de personages en komen de filmische verwijzingen nog slechts sporadisch voor. Het tempo en de schwung zijn er vanaf dan deels uit, totdat Bertolluci op abrupte maar des te emotionele wijze een passend einde brengt aan zijn film.
De tijdloze muziek, met namen als Bob Dylan en The Doors, is echter het enige dat doorheen heel de film een constante blijft aanhouden; haast hypnotiserend.
3.5*
Proxima (2019)
Een moeder-dochter drama dat zich afspeelt tegen de achtergrond van een op stapel staande ruimtereis waar de moeder voor wordt klaar gestoomd. Moeder Eva Green lijkt er klaar voor. Dochter Stella niet.
Het verhaal ontwikkelt zich in een gezapig tempo. Te gezapig om er van in hogere sferen te geraken. Op zich is de tweestrijd van Eva Green best interessant. Het moederschap uitoefenen en tegelijkertijd carrière maken, is sowieso al moeilijk. Het wordt ondoenlijk als je wekenlang wordt opgesloten in een trainingskamp en vervolgens een jaar lang in een ruimtestation moet verblijven. Veel gelegenheid dus voor spannend psychologisch grensonderzoek en dramatiek.
Hoewel de film spannende aanzetjes heeft, bereikt de film halverwege het punt waarop het verhaal weinig ontwikkeling meer doormaakt. De thematiek is duidelijk. De relatie moeder-dochter is duidelijk. De inkijk in de harde astronautentraining is duidelijk. Vanaf halverwege de film volgen enkel nog scènes die het drama nogmaals bevestigen en scènes die nogmaals de nadruk leggen op de keiharde training. Er volgen geen nieuwe inzichten en plotlijntjes meer.
Eva Green en haar filmdochter spelen heel behoorlijk. Beide geven goed gestalte aan hun personages. Heel degelijk en heel kundig. In
The Dreamers (2003)
Hedendaags, maar toch klassiek
In 'The Dreamers' geeft grootmeester Bertolluci een treffend en tegelijk sensueel tijdsbeeld van de strijd naar vrijheid en persoonlijke ontwikkeling.
Bertolluci leidt ons met een speelse camera door de kleine straatjes van Parijs en een rijk gedetailleerd appartement. Al dit schoons badend in een prachtig kleurenpalet en een haast dromerige sfeer, maakt van 'The Dreamers' een visueel meesterwerkje.
Het eerste uur geniet volop de voorkeur, omdat Bertolluci daar zijn thematiek en personages naadloos in elkaar doet overvloeien.
Bovendien maakt Bertolluci, op simpele doch efficiënte wijze, van zijn prent een ode aan de cinema. Fragmenten, visuele en tekstuele verwijzingen; het maakt allemaal deel uit van een opzet die nergens gekunsteld of willekeurig aanvoelt.
In het tweede gedeelte verliest de regisseur echter zijn grip op de personages en komen de filmische verwijzingen nog slechts sporadisch voor. Het tempo en de schwung zijn er vanaf dan deels uit, totdat Bertolluci op abrupte maar des te emotionele wijze een passend einde brengt aan zijn film.
De tijdloze muziek, met namen als Bob Dylan en The Doors, is echter het enige dat doorheen heel de film een constante blijft aanhouden; haast hypnotiserend.
3.5*