John locke

Montesquieu, Charles de Sécondat baron de la Bréde et de-,

kasteel la Brède bij Bordeaux - Parijs , Frans wijsgeer en politiek publicist, president van het parlement te Bordeaux, welk ambt hij in neerlegde om zich uitsluitend aan het schrijven te wijden. In verscheen zijn eerste boek Lettres persanes (2 dln.); in verscheen zijn hoofdwerk De l'esprit des Lois (2 dln.), waarin hij uitvoerig de verschillende regeringsvormen beschrijft en een scheiding bepleit tussen de wetgevende, uitvoerende en rechterlijke macht, de ‘trias politica’. Hij wordt gezien als één van de wegbereiders van de Franse Revolutie.

Eén van Mutatuli's grafschriften op de staatsman *Thorbecke (Idee ) luidt:

‘Wat is die Montesquieu, by my vergeleken, toch 'n stumperd/geweest!/Hy schreef maar over den Geest der Wetten ik maakte ze zelf,/en zonder geest.’ (vw vi, p. )

In zijn ‘Jongelingsdroomen’ gaat m. in op Montesquieu's gezegde ‘L'homme ne manque jamais aux circonstances’ (Fr. het ontbreekt de mens nooit aan omstandigheden):

‘Hoe bewijst gij uwe stelling, Montesquieu, als gij zegt: “l'homme ne manque jamais aux circonstances?” Hoe weet gij zulks? Veelal bewaart de Geschiedenis alleen die omst

Een alliantie van pen en zwaard
Franse politici en het genre van de politieke biografie
Niek Pas

In Frankrijk vormen de pen en het zwaard al eeuwenlang een prima stel. Is de Franse politicus die de pet van politiek biograaf opzet de zoveelste verschijningsvorm van de beroemde exception française? Nergens schijnt dit genre zo wijdverbreid als onder Franse politici. ‘It's truly a French specialty’ aldus filosoof Bernard-Henri Lévy in een artikel voor The New York Times van 22 juli

Over politieke biografieën geschreven door Franse politici, is weinig bekend. Een glimp vangen we op in Marc Chavannes' Frankrijk achter de schermen. De stille revolutie van een trotse natie (): ‘De geschiedenis voedt van oudsher Frankrijks nationale zielenleven. Een historische verwijzing is gewaardeerd wisselgeld in een geciviliseerde discussie. De meeste politici met ambities voor hoge functies hebben lijvige biografieën geschreven van vroegere helden, waarin zij eigenschappen onderstrepen die hun eigen aanspraak op grootheid onopvallend steunen. [] Het zijn belezen boeken waar historici zelden wijzer van worden. Zij dienen een politiek doel.’ De voormalig correspondent in Frankrijk voor nrc Handelsblad wijst hier op twee inte

Biografie van Ruijs de Beerenbrouck, de eerste katholieke premier, verschenen

vrijdag 20 november ,

DEN HAAG (PDC) - Deze week verscheen van de hand van Frans Verhagen als dissertatie een biografie over Charles Ruijs de Beerenbrouck. Deze Limburger was in de eerste katholieke minister-president en leidde in de periode en drie kabinetten. Hij wisselde die functie af met het voorzitterschap van de Tweede Kamer.

Ruijs de Beerenbrouck, edelman en zoon van een katholieke minister en commissaris van de koningin in Limburg (die functie bekleedde hijzelf ook), werd in premier, omdat de echte katholieke leider, , als priester daarvoor niet in aanmerking kwam. Ondanks die ondergeschikte positie wist Ruijs het land door de moeilijke jaren na de Eerste Wereldoorlog te leiden en, vooral samen met , te werken aan opbouw van de sociale zekerheid.

Hij stond bekend als samenbindende premier, maar niet direct als krachtig minister. Als katholiek politicus in een deels nog antipapistisch land wist hij wel het vertrouwen te winnen van de protestanten. Zijn positie en rol zorgde er mede voor dat de katholieken zich verder konden emanciperen tot volwaardige staatsburgers.

Bron:

Weer een einde van de geschiedenis

3.

De toekomst van de politieke biografie

Maar heeft Taylor nu gelijk met zijn ‘decline and fall of the political biography’? Ik denk het niet. Om allerlei redenen, maar eentje is tenminste dat de term ‘politieke biografie’ verwarrend is. Als je spreekt van de biografie van een politicus, opent dat vergezichten. De loopbanen van Wouter Bos, Jan Peter Balkenende, Rik van der Ploeg en meer van die jonge kerels die aan een nieuwe carrière begonnen nadat ze de politiek vaarwel hadden gezegd, kunnen volgens mij toch zeer boeiende biografieën opleveren. Niet zozeer omdat we misschien nieuwsgierig zijn hoe het ze nu vergaat. Rijdt Balkenende inderdaad in een Porsche en heeft hij echt een penthouse in Domburg naast het zomeroptrekje van Marco Borsato? Maar eerder omdat we door middel van hun biografieën kunnen nagaan hoe politiek doorwerkt in het echte leven. Is Wouter Bos als ziekenhuisbestuurder ook een sociaaldemocraat en durft Van der Ploeg ten overstaan van zijn studenten kritiek te leveren op het anticyclisch begrotingsbeleid in de geest van Keynes.

Taylor ziet overigens met zijn onheilsboodschap over het einde van de biografie over het hoofd dat ‘nieuwe’ biografieën helemaal niet over ‘nieuwe politici’ hoeven te gaan. Elke tijd stelt