Ddr oost of west
HAMBURG, 6 NOV. Heel even heeft Wolf Biermann - de Duitse dichter en protestzanger met de onafscheidelijke gitaar - de Berlijnse Muur nog verdedigd. DieMauersteht, Winddrüberweht, rijmde de jonge bolsjewist in die dagen.
Omdat zijn moeder wilde dat hij communist werd, was Biermann als jarige van Hamburg naar Berlijn getrokken, tegen de stroom vluchtelingen in. De dag dat de Muur werd gebouwd, op 13 augustus , voelden Biermann en zijn kameraden zich als redders van de 'eerste boeren- en arbeidersrepubliek op Duits grondgebied'. De hete adem van de wereldrevolutie woei om hun oren. Ze waren bereid tot bestorming van het Winterpaleis. Hoe graag wilden ze de bloedige fouten uit de Stalintijd goedmaken, zodat in het vroegere naziland een echt socialisme kon opbloeien zonder uitbuiting.
Denkt Biermann (62) nu aan de bouw van de Muur, dan lachen zijn ogen. Hij ziet meteen het beeld van 9 november voor zich, toen het monster van beton en prikkeldraad door de massa omver werd gelopen. Van de Elbe tot de Oeral verdween het communisme. "Wat ben ik blij dat deze vervloekte dictatuur is ingestort", zegt Biermann in zijn woning in Hamburg. Sinds zijn uitwijzing in is hij teruggekeerd naar zijn geboortes
'Mijn dagboeken waren mijn geestelijke stabilisator'
Tot op de dag van vandaag wordt uw leven bepaald door een man die u maar één keer bewust heeft gezien. u was 4 jaar oud en de ontmoeting duurde nog geen half uur.
'Het ingebakken verdriet om mijn vader is de wet waar ik naar leef. Altijd als ik door angst word gegrepen, zweeft mijn onzichtbare vader van zijn Auschwitz-wolk naar beneden en zegt: Ik heb met mijn kameraden ons leven op het spel gezet - dan kun jij nu toch wel minstens je luxe leventje in de waagschaal stellen. Het is mijn donkere geluk dat mijn vader in het verzet zat en niet is gesneuveld bij de slag om Stalingrad. Ik blijf trouw aan hem en zijn idealen, want wie slaat nou zijn doodgeslagen vader dood?'
Voor uw vader, bankwerker op een scheepswerf in Hamburg, was het communisme even vanzelfsprekend als zon en regen. Toen hij in een verboden communistische krant liet drukken, moest hij twee jaar naar de gevangenis.
'Nadat hij vrijkwam, ging hij meteen door. Hij bespioneerde transportschepen die op bevel van Hitler oorlogsmaterieel naar het Condor-legioen in Spanje brachten. In werd zijn verzetsgroep door de Gestapo opgepakt. In de Fuhlsbüttelgevangenis wordt hij negen maanden lang in een onderaardse cel aan de muur geketend en mishandeld. Twee
Ir. M. (Marten) Bierman
Speciaal voor de verkiezingen voor de Tweede Kamer zijn de biografieën van alle kansrijke (volgens de peilingen) kandidaten in uitgebreide vorm raadpleegbaar op
Voor de overige ruim biografieën geldt het volgende:
In het digitale biografisch archief van de Stichting PDC, partner van het Montesquieu Instituut, is een uitgebreide versie aanwezig met bijvoorbeeld partijpolitieke functies, maatschappelijke nevenfuncties, parlementaire activiteiten, opleiding en wetenswaardigheden. Voorlopig is het beschikbaar stellen van uitgebreide biografieën, en/of daarop gebaseerde statistische gegevens, opgeschort. Wilt u een uitgebreide biografie inzien? als u daar belangstelling voor heeft.
Op bovenstaande tekst en gegevens zijn auteursrechten van PDC van toepassing; overname, in welke vorm dan ook, is zonder expliciete goedkeuring niet toegestaan. Ook de afbeeldingen zijn niet rechtenvrij.
De biografieën betreffen vooral de periode waarin iemand politiek en bestuurlijk actief is of was. PDC ontvangt graag gemotiveerde aanvullingen of correcties.
Wacht niet op betere tijden!
De autobiografie
- Schrijver: Wolf Biermann (Duitsland)
- Soort boek: autobiografie
- Origineel: Warte nicht auf bess&#;re Zeiten! ()
- Nederlandse vertaling: Bruno Steiner
- Uitgever: Walburg Pers
- Verschijnt: 3 mei
- Omvang: pagina&#;s
- Uitgave: paperback / ebook
- Boek bestellen bij: Bol / Libris
Flaptekst van de autobiografie van Wolf Biermann
Bij weinigen zijn het persoonlijke lot en de Duitse geschiedenis zo nauw verweven als bij dichter en zanger Wolf Biermann. Een leven tussen Oost en West, een weerspannige geest tussen twee fronten. Op zijn zestiende ging hij van West-Duitsland naar de DDR, die hij voor het betere Duitsland hield. Daar stimuleerde Hanns Eisler, de componist van de communistische arbeidersbeweging, hem om liederen te schrijven. Onder Brechts weduwe Helene Weigel was hij regieassistent bij het Berliner Ensemble. Mettertijd viel hij in ongenade bij de stalinistische machthebbers: hij mocht niet meer optreden en kreeg een publicatieverbod opgelegd. De Stasi hield hem dag en nacht in de gaten. Ondertussen werd hij in het Westen gevierd en geëerd. In , na zijn beroemde optreden in Keulen, ontnam de Oost-Duitse regering hem het staatsburgerschap. De protesten tegen deze Ausbürgerung worden beschouwd als het begin van
'Alleen mijn waarheid telt'
De vuile was van de familie Havemann
Kinderen van beroemde ouders hebben het niet makkelijk. Florian Havemann () kan erover meepraten. Tot voor kort stond hij vooral te boek als ‘zoon van’ en als weinig succesvol kunstenaar. Nu heeft hij een van de grootste literaire vadermoorden op zijn naam staan.
Zijn vader Robert () genoot dankzij zijn verzetsverleden aanvankelijk veel aanzien in de DDR, maar viel in in ongenade. Net als zijn boezemvriend, de zanger en dichter Wolf Biermann, ontwikkelde Havemann zich tot een scherp criticus van de DDR. Hij bleef zichzelf wel als communist beschouwen.
In dit dissidente milieu groeide de jonge Florian op, die zelf opzien baarde toen hij in met enkele vrienden tegen de inval in Tsjechoslowakije protesteerde. Hij belandde in de gevangenis, maar kwam met dank aan zijn beroemde achternaam al snel weer vrij. In vluchtte hij met zijn vriendin naar West-Duitsland.
Wolf Biermann
In het beroemde en beruchte lied 'Enfant perdu' schildert Wolf Biermann hem daarop af als een mislukkeling, die met zijn vlucht niet alleen het socialisme maar ook zijn vader heeft verraden.
Eenmaal in het Westen ging de jonge Havemann studeren en verdiende hij de kost als vakkenvuller en schoonmaker. Daarnaast timmerde hij zo