Aylin bilic ouders


'Als ze een Turks-Nederlandse columnist intimideren, zou je er tien bij moeten zetten'

Josten reageert op de column van Aylin Bilic in NRC van afgelopen weekend. Daarin schrijft zij over de scheldpartijen en intimidatie waarmee zij te maken kreeg na een andere column voor de krant. Bilic spreekt van een 'boosaardige afrekening met Nederturken die zich wel eens kritisch over de Turkse gemeenschap uitlaten'.

"We hebben net de hele affaire gehad met Lale Gül die zo geïntimideerd wordt dat ze nog aarzelt of ze doorgaat. Bilic overkomt hetzelfde. Dit is enorm ernstig", zegt Josten.

Kritisch blijven

"Ik ben voor maximale vrijheid van meningsuiting en maximale pluriformiteit, maar ergens bereik je grenzen", gaat Josten verder. "Die grenzen bereik je als mensen van binnenuit de vrijheid van meningsuiting bedreigen. Mensen die niets ophebben met de vrijheid van meningsuiting."

Volgens Josten moeten reacties waar Gül, Bilic, Erdal Balci en anderen mee te maken krijgen, benoemd blijven worden. "Iedereen in ons land zou hier kritisch op moeten zijn. Dit moeten we nooit onder het tapijt stoppen."

Instituties in de voorste linie

Ook zouden volgens Josten instituties als het Openbaar Ministerie, de Raad van Cultuur en het Commissariaat voor de Media "in de voorste linie" moe

Arnon Grunberg: Schaamteloze racist Mona Keijzer 'bedrijft symboolpolitiek over de ruggen van zes miljoen vermoorde joden'

De opiniesite van BNNVARA met actueel nieuws en uitgesproken meningen

Kijk Nou

  •  

  •  

leestijd 1 minuten

Vrijdag zat BBB-Kamerlid Mona Keijzer aan tafel bij Sophie en Jeroen om te praten over het extreemrechtse hoofdlijnenakkoord. In dat plan staat onder meer dat er strengere eisen moeten worden gesteld aan integratie. Niet alleen verlangen de coalitiepartijen dat inburgeraars Nederlands spreken, maar ook dat ze verplicht kennis opdoen over de Holocaust.

Die opmerking leidt direct tot meewarige blikken van de joodse schrijver Arnon Grunberg aan de andere kant van de tafel. Mona Keijzer laat zich echter niet van de wijs brengen door de inbreng van Grunberg en gooit er nog een schepje bovenop. Volgens Mona Keijzer zijn veel immigranten afkomstig uit moslimlanden "waar jodenhaat bijna onderdeel is van de cultuur". Een herhaling van ronduit racistische zetten van wat haar partijleider Caroline van der Plas eerder ook al verkondigde dat "de mensen uit Syrië, Eritrea en Yemen jodenhaat diep in hun ziel" hebben.

Altijd op de hoogte blijven van het laatste nieuws?

Meld je hieronder gratis aan voor Joop NL. Iedere donderdag een s

Jaap Cohen

&#;Ik heb een nogal roerig leven geleid, met te veel drank en drugs, hoewel ook veel aardigheid ondervonden en gelachen.&#; &#; Theo van Gogh () aan een penvriendin, vijf weken voor zijn dood.

Opgegroeid in een welgesteld Wassenaars milieu, ontwikkelde Theo van Gogh zich in korte tijd tot de meest controversiële opiniemaker van Nederland. Als cineast, columnist en ‘predikant van de nihilistische gemeente’ stond hij garant voor tumult. Hij bespotte de exploitatie van (oorlogs)leed, bestempelde de islam tot een bedreiging van de vrije westerse waarden en schepte er een duivels genoegen in om zijn vijanden met woorden ten gronde te richten. De belediging had hij tot kunst verheven.

Tegelijkertijd onderhield Van Gogh een enorm netwerk aan vrienden. Acteurs en actrices liepen met hem weg. En hij was een ontwapenende interviewer, die via ‘prettige gesprekken’ antwoord probeerde te krijgen op de levensvragen waarmee hij zelf worstelde.

Waar kwam Van Goghs onstilbare zucht tot beledigen vandaan? In hoeverre speelden de oorlogsgeschiedenis van zijn ouders en zijn afstamming van de beroemde schilder een rol? Jaap Cohen sprak meer dan familieleden, collega’s, vrienden én vijanden over een raadselachtige persoonlijkheid, die overal waar hij kwam verwarring stichtte – to

In de traditie van Nederlands nihilisme

‘De strijd van Theo van Gogh lijkt voor niks geweest’, schreef NRC-columniste Aylin Bilic. Het vatte de sfeer op de rechtervleugel goed samen. De recente herdenking van de brute moord op Theo van Gogh, inmiddels twintig jaar geleden, kenmerkte zich door een zekere weemoed. Een nostalgisch terugverlangen naar een verloren gewaande tijd waarin alles nog gezegd kon worden.

Youri Albrecht, vriend van Theo van Gogh en directeur van het Amsterdamse debatcentrum De Balie, stelde dat de Nederlandse samenleving intens is vertrut. ‘Theo was het laatste kleinkind van de rauwe jaren zestig, hij had wel raad geweten met dit aangeharkte Amsterdam, deze vertrutte samenleving.’ De Balie-directeur zag een terugkeer naar de puriteinse mores van het Victoriaanse tijdperk. Links zou ‘iedere kunstenaar die zich weigert te conformeren aan de strenge regels van de scherpslijpers’ het liefst de mond snoeren.

Bij WNL vroeg een Telegraaf-journalist zich af of Theo anno wel overeind zou kunnen blijven. Of hij zich in zijn graf zou omdraaien ‘als hij zou kijken naar deze tijd waarin alles gevoelig ligt en tenen langer zijn dan ooit?’ Ook Ongehoord Nederland, een radicaal-rechtse complotzender die in het publieke bestel van twintig jaar geleden nog ondenk